Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

...μια μαντινάδα θα σου πω

φωτογραφίες θα σου δείξω

απο τον τόπο που αγαπώ

για να τον αναδείξω...




Πριν να πατήσω στο σχολειό, έλεγα δεν με νοιάζει
Μα τώρα που το πάτησα με τρώει το μαράζι.











Οι ακτές σου είναι υπέροχες, κρύσταλλο τα νερά σου
Κι οι γλάροι ατενίζουνε στην ακροθαλασσιά σου






Στου φάρου την κορφή, στης Καλυψώς το σπήλι


φιλί σου γύρεψα δειλά στο πορφυρό το δείλι




Μπαίνω σαν μπεις στην εκκλησιά σε δίλημμα μεγάλο

οντέ σιμώσεις του Χριστού ποιος προσκυνά τον άλλο




Γίνε δεντρί κι εγώ πουλί στα φύλλα να φωλιάσω


κ αρόλιθος τα χείλη σου να πιώ να ξεδιψάσω




Νησιά είδαν τα μάτια μου κανένα σαν την Γαύδο
επίγειο παράδεισο την λέγω κ την άδω






Άνυδρε κέδρε του βουνού δίχως νερό πώς κάνεις


και κάθε μέρα που περνά καινούρια φύλλα βγάνεις





Ήλιε που βγαίνεις την αυγή με χέρια ματωμένα,


φαντάσου πόσα όνειρα θα ν' έχεις σκοτωμένα.





Αστέρι με είπαν μια φορά και ίσως να γίνω φως μου


αν το θελήσεις να γενείς εσύ ο ουρανός μου



Είναι η νύχτα βροχερή και εσύ πάλι μακριά μου


στάλα γίνεται η σκέψη μου λίμνη στη μοναξιά μου








Η θάλασσα και τα βουνά είναι που μας χωρίζουν


και όταν γυρίζω να τα δω τα μάτια μου δακρύζουν





Δεν έχει ελπίδα τ' όνειρο αφού θα ξημερώσει,


και θα 'ρθει ο ήλιος ο φονιάς πάλι να το σκοτώσει







...πότες και πότες περπατώ,

πότες και πότες στέκω,

πότες και πότες αγλακώ

και πότες πότες θέτω...

1 σχόλιο: